 |
“Zou mijn oma trots zijn geweest?”
|
In gesprek met Saskia van den Broek, directeur en commandant van veiligheidsregio Zaanstreek Waterland:
Op 8 maart is het Internationale Vrouwendag. Daarom ging burgemeester Judith Michel in gesprek met Saskia van den Broek. Zij staat sinds 1 augustus 2021 aan het roer van de Veiligheidsregio Zaanstreek-Waterland. Deze organisatie zet zich in voor de veiligheid van inwoners en bezoekers in onze regio en is samen met alle partners verantwoordelijk voor de crisisbeheersing en rampenbestrijding. |
|
|
|
| Wie is Saskia? |
Ik kom uit een familie van kleine ondernemers, waar studeren niet gebruikelijk was.
Ik was een zogenaamde eerste generatie student. Ik ben erg gestimuleerd door mijn oma, een zeer geëmancipeerde vrouw. Zij was altijd bezig om zichzelf te ontwikkelen. Het huis schoonmaken was haar laagste prioriteit...haha. Ik ben afgestudeerd in de communicatiekunde en vervolgens gaan werken als intercedent en leidinggevende bij Randstad. Daar merkte ik dat leidinggeven bij mij past. |
|
|
|
| Mensen helpen |
| Daarna ben ik bij de overheid terecht gekomen, als hoofd sociale zaken bij een gemeente en als gemeentesecretaris (hoogste ambtenaar van een gemeente) van Harlingen. De overgang van bedrijfsleven naar gemeente ging eigenlijk heel soepel. Ik vind het leuk om mensen een beetje verder te helpen. In mijn werk bij Randstad kon ik dat ook doen, door mensen te koppelen aan een baan die bij hen past. En in mijn werk bij de overheid staat dat ook centraal. |
|
|
|
| Mannencultuur |
| In 2014 ben ik bij de veiligheidsregio terecht gekomen. Bij Randstad en ook bij sociale zaken is er voornamelijk vrouwelijk leiderschap, dat is bij de veiligheidsregio heel anders. Er is sprake van een mannencultuur. De meeste brandweermensen zijn man. En je bent als leidinggevende heel vaak de enige vrouw. Ik krijg vaak te maken met de aanname dat ik de brandweercultuur niet begrijp, omdat ik een vrouw bent. Mensen zeiden het ook tegen me: dat begrijp je niet. |
|
|
|
| Hoe ga je daar mee om? |
| Het drukt niet op me hoor, maar ik ben er wel fel op. Ik heb me er ook in verdiept en eigenlijk is het heel logisch. Als het spannend wordt, dan zijn mensen geneigd om hun eigen groep op te zoeken, de mensen waar we het meest op lijken. Dat blijkt ook uit wetenschappelijk onderzoek. In discussies kan er dan ook iets ontstaan van: wij weten waar we over praten en anderen niet. Als ik dat merk dan benoem ik het en maak er ook een grapje over. Laatst was ik bij een bijeenkomst met de top van alle veiligheidsregio’s in Nederland, bijna allemaal mannen. Daar werd ik samen met een collega aangesproken als ‘de meisjes’. Ja, dan laat ik wel even van me horen… |
|
|
|
| Zaanstreek-Waterland |
| En binnen onze eigen veiligheidsregio ben ik ook met dit onderwerp bezig. Ik vind het belangrijk om de brandweer diverser te maken. Ook het leidinggevende kader, want hoe diverser de top is, hoe toegankelijker de organisatie wordt en hoe beter onze resultaten. Want hoe je ook wendt of keert: diversiteit loont. Laatst hadden wij voor het eerst een brandweervrouw in de 24 uursdienst die zwanger is, het kan dan voor haar makkelijker zijn om met mij te bespreken hoe hiermee om te gaan. Hoe wij met diversiteit omgaan binnen onze organisatie is onderwerp van gesprek, want het levert ook lastige dilemma’s op. |
|
|
|
| Trots |
| Ja, ik denk regelmatig aan mijn oma, die zo’n belangrijk voorbeeld voor mij is geweest. Dan vraag ik me af: wat zou zij hiervan gevonden hebben? Zou zij zich hier iets van aangetrokken hebben? Zou zij vandaag trots op me zijn? En wat ook erg leuk is: met mijn eigen dochter heb ik hier ook het gesprek over. Zij geeft het mij ook terug als ik in haar ogen te traditioneel ben. “Doe even normaal” zegt ze dan. |
|
|
|
|
