|
In de eeuwen die achter ons liggen, is de stad Leiden altijd al een plek geweest waar mensen uit de hele wereld zich thuis voelden. Anno 2024 is bijna veertien procent van de inwoners van de Sleutelstad een international, en als culturen samenkomen, zorgt dat telkens voor boeiende ontmoetingen.
De van oorsprong Friese Sytske Feenstra en de Spaanse kenniswerker Carles Ponce Ruiz zijn sinds oktober vorig jaar tot volle tevredenheid elkaars huisgenoten. Carles, die werkt op het Leiden Bio Science Park, huurt de zolderverdieping bij de sympathieke Leidse pedagoog Sytske, en is ‘really happy’ met zijn nieuwe thuis.
Ruimte
Na eerst in de Fagelstraat te hebben gewoond, betrekt Sytske Feenstra in 2003 met haar man Jan Kroes, die dan directeur bij GGZ Rivierduinen is, hun ruime huis aan de Rijnsburgerweg. ‘Hier hebben we onze drie kinderen, twee dochters en een zoon, een heerlijk thuis kunnen geven totdat zij uitvlogen.’ Haar leven neemt een onverwachte wending als haar man in 2021 overlijdt. ‘Samen hadden we het er al over gehad dat we de zolderverdieping gingen inrichten als appartement. We wilden een gastvrije plek van ons huis maken.’
Hospi Housing
Vorig jaar was Sytske er aan toe om de verbouwing aan te pakken. ‘Het huis was inmiddels te groot voor mij alleen, dus ik heb er de tijd voor genomen om er iets moois van te maken.’ Tussen haar drukke werkzaamheden als ‘interim bestuurder in onderwijsland’ door, ruimde ze haar zolder op en liet er een mooie woonverdieping, inclusief keuken, maken.
‘Eind september was ik er eindelijk klaar voor dat er iemand kwam wonen’, lacht ze. ‘Toen ben ik om mij heen gaan kijken hoe ik het zou aanpakken om een huurder te vinden. Via via kwam ik bij Hospi Housing terecht. Een mooie manier om zonder veel gedoe een goede kandidaat te vinden. Het fijne was dat ik kon aangeven dat ik het eerst voor een half jaar aan wilde kijken. Dat gaf mij de vrijheid om er vanaf te kunnen als het verhuren van de zolder mij toch niet zou bevallen.’
Op de advertentie reageren een heel aantal mensen waaronder Barcelonees Carles Ruiz. ‘I was looking around like crazy’, lacht de moleculair bioloog. ‘Ik was nog nooit in Leiden geweest voordat ik er solliciteerde. Op 1 oktober begon ik hier op het Bio Science Park maar een woonplek had ik nog niet. Ik heb een maand in een jeugdherberg in Den Haag gewoond om in Leiden naar mijn werk te kunnen.’
Zoektocht
Op zich was Nederland geen vreemd terrein voor de Catalaan. Na zijn bachelor in Barcelona wist hij via het Erasmusprogramma een plek voor zijn masteropleiding microbiologie aan de Radboud Universiteit in Nijmegen te bemachtigen. ‘Later heb ik nog een tweede stage in Berlijn gevolgd, waar ik ook met neuroscience bezig was.’ Na zijn afstuderen, terug in Barcelona, besloot hij een baan te gaan zoeken in Nederland. ‘Waarom? Omdat het landschap hier mooi en groen is. En omdat de Nederlandse mensen zo aardig zijn. Iedereen helpt je. Mensen zijn open en je kunt hier prima overleven met Engels. Bovendien zijn de meeste steden hier net iets kleiner dan elders in Europa, en hangt er een vredige sfeer.’
Na een reeks van sollicitaties wordt Carles aangenomen bij ProQR Therapeutics waar RNA-therapieën ontwikkeld worden. ‘De meeste bedrijven hebben de capaciteit niet om buitenlandse werknemers te helpen bij het zoeken van woonruimte, en dus moest ik zelf op zoek.’ Via Hospi Housing kwam de advertentie van Sytske voorbij. ‘Je wilt niet weten hoe blij ik was dat zij mij uitkoos uit alle reacties en ik mijn hostel gedag kon zeggen. She saved my life’, lacht hij. ‘Ik kan mijn geluk niet op. Deze plek is zo fijn. Ik kan zelfs lopend overal heen: naar mijn werk, naar de binnenstad en naar het universitair sportcentrum. Amazing!’
Wennen
Natuurlijk moet Carles wennen aan allerlei zaken die voor Nederlanders heel gewoon zijn. ‘In Spanje zijn we gewend met rolluiken het zonlicht buiten te houden. Hier hangt men vaak maar weinig voor de ramen om zoveel mogelijk licht binnen te laten. Maar ook ’s avonds blijft alles open. Dat is soms ‘shocking’, je kunt gewoon zien wat mensen op televisie aan het kijken zijn!’
Hij is ook verrast dat willekeurige voorbijgangers die hem ‘zomaar’ groeten. ‘Ik schrok als iemand mij gedag zei, en dacht dan dat ik diegene zou moeten kennen maar zijn of haar gezicht vergeten was! Nu groet ik gewoon terug.’
Nederlands
Inmiddels is hij al behoorlijk gewend aan de Nederlandse manier van leven. ‘Ik ben een maand geleden met Nederlandse lessen begonnen want ik wil graag beter kunnen communiceren met alle vriendelijke Leidenaren. Iedereen is zo aardig om Engels met mij te praten, maar ik wil heel graag verder integreren door ook Nederlands te kunnen spreken.’ De lessen gaan hem redelijk makkelijk af. ‘Gelukkig is het Nederlands niet zo moeilijk; ik begrijp veel.’
Agenda
Carles voelt zich thuis in Leiden. ‘Maar het duurt wel even voordat je Nederlandse vrienden hebt. Iedereen is heel verwelkomend maar het is moeilijk om diepe relaties te krijgen. Als international socialize je daarom al snel met je collega’s of andere mensen van buiten Nederland die je bijvoorbeeld op speciale ‘meet & mingle’-evenementen ontmoet.’ Grappend: ‘En het is als Spanjaard best even wennen dat iemand zijn agenda trekt als je vraagt of hij zin heeft om een biertje met je te drinken!’ Dat wel meer dingen op afspraak gaan in Nederland, is soms even slikken. ‘Moeilijk dat als je de vuilnis vergeet buiten te zetten, je dan twee weken moet wachten op een nieuwe gelegenheid!”
Waar geniet hij van in Leiden? ‘Van het grote aanbod in de supermarkt. Ook als veganist kun je hier prima boodschappen doen. Verder voel ik mij hier heel veilig, waar ik ook loop in de stad.’
Actief zijn
Andere internationals wil Carles aanmoedigen activiteiten op te zoeken waar je ook Nederlanders ontmoet. ‘Ik heb bijvoorbeeld een tijd in een café gewerkt. Zo leer je veel mensen kennen. Het is belangrijk dat je actief bent en doorzet, ook al is het soms moeilijk. Blijf niet thuis niets zitten doen.’
Gastvrij
Sytske is blij met Carles als huurder, en de Catalaan heeft bij haar in huis zijn plek helemaal gevonden. ‘Echt fijn om gastvrij te kunnen zijn. Mooi dat ik dit huis kan delen met iemand. Sommige van mijn kennissen moeten er niet aan denken om een kamer te verhuren, maar het is mij echt meegevallen. Je kunt immers zelf bepalen wie je in je huis krijgt. Ik had bijvoorbeeld aangegeven geen jonge student meer in huis te willen.’ Lachend: ‘Ik hoef in deze fase van mijn leven er geen kind meer bij te hebben.’
Klik
Eigenlijk is al snel duidelijk dat de twee een goede klik hebben. ‘Voor de kerst heb ik Carles al laten weten dat we de proeftijd van een half jaar niet hoefden af te wachten. Van mij mocht hij blijven. We lopen elkaar niet in de weg. Hij gaat rustig zijn gang, en is natuurlijk veel aan het werk.’
En Carles geniet van zijn plek. ‘Ik heb een heerlijk warm appartement. We delen verder alleen de wasmachine die in het trappenhuis staat, en dat gaat prima.’
‘Als je samen leeft, moet je elkaar de ruimte geven’, vult Sytske aan. ‘Voor ons allebei is dit echt een heel mooie manier van samenwonen.’ Deze Leidse gastvrijheid maakt Carles positief over de toekomst. ‘I love Leiden. I’m planning to stay.’ |
