|
Hoe voelen internationals zich in Leiden? Waar verwonderen ze zich over? Waar lopen ze tegenaan? In ‘Thuis in Leiden’ worden nieuwkomers geïnterviewd die in Leiden wonen.
Arash Habibi: ‘Dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen’
‘Je hoeft niet perfect te zijn om geaccepteerd te worden’
Hij is op vakantie bij zijn tante in Nederland als hij getipt wordt dat de situatie voor hem in Teheran, Iran, niet meer veilig is. Het is een schok voor de jonge Arash die houdt van zijn stad, zijn baan en zijn familie. ‘Ik had het als civiel ingenieur enorm naar mijn zin in Teheran. Net als mijn vader werkte ik al twaalf jaar vanuit een groot, modern ingenieursbureau mee aan dijken, dammen en stuwmeren. Een fijn leven met een leuk huis, een fijne familie en veel vrienden.’
En dan staat hij in Rotterdam. Met één koffer moet hij zijn leven opnieuw beginnen. ‘En dat is heftig in een land waar echt álles anders is. De taal, de manieren, het schrift … zelfs het weekend valt hier op andere dagen.’ Gelukkig is hij in het verleden vaker in Nederland geweest dus kent hij de cultuur al een beetje. ‘Ik wilde niet blijven, maar ik kon niet anders.’
Successen vieren
Arash heeft het heel moeilijk, maar besluit zijn successen te vieren. ‘Ik nam mij voor om goed te leven en te bouwen aan een mooie toekomst. Maar het proces daar naartoe was pijnlijk. Het is moeilijk dat men vanuit instanties alle migranten soms als gelijk behandelt, terwijl er individueel zoveel verschillen zijn.’
Zijn situatie was niet makkelijk maar Arash spreekt zichzelf moed in en vindt een baan bij een hotel in Leiden. Door daar te werken, leert hij ook de Nederlandse taal beter kennen.
Langzamerhand krijgt Arash meer grip op zijn leven. Hij maakt veel Nederlandse vrienden en krijgt aan alle kanten hulp. ‘Mijn schoonzus zag een advertentie staan van de gemeente Leiden voor een baan die leek op het werk dat ik in Teheran heb gedaan. Ik werd aangenomen voor een jaar, maar we spraken af dat ik de eerste drie maanden stage zou lopen om mijn Nederlands te verbeteren en alle werkzaamheden als werkvoorbereider te leren kennen. Je wilt niet weten hoe blij ik was met die kans!’
De talenten en het positieve, sociale karakter van Arash blijven niet onopgemerkt. ‘Toen ik na zeven maanden een huis in Leiden wilde kopen met mijn Nederlandse partner, werd mijn tijdelijke contract zelfs in een vast contract omgezet.’
Hard werken
De enthousiaste Leidenaar benadrukt hoe blij hij is met alle hulp die hij heeft gekregen. ‘Toen ik net begon, brak de coronapandemie uit. Gelukkig mocht ik wél op het gemeentehuis werken, zodat ik heel veel kon leren.’
‘Ik ben iemand die overal op afstapt, gewoon dingen probeert en gesprekken aangaat. Collega’s hebben telkens alles uitgelegd wat ik nog niet begreep of moest weten. In die tijd heb ik echt heel hard gewerkt om mijn plek te verdienen, en ik ben nu heel dankbaar dat ik een vaste baan als werkvoorbereider heb op het gemeentehuis. Daar kan ik mij ontwikkelen.’
Liever
Door zijn sociale aard en vele contacten voelt Arash zich nu echt Nederlander. Toch kan terugkijken soms pijn doen. ‘Als ik om mij heen kijk, denk ik wel eens: scheer niet alle migranten over één kam, en wees wat liever voor ze. Zij zijn in een vreemd land, zonder familie.’
Gewoontes
Met plezier kijkt de Arash naar de ‘rare’ gewoontes van Nederlanders. ‘Ik moet er echt om lachen dat iedereen om klokslag twaalf uur met zijn broodtrommel, waar dan ook nog elke dag hetzelfde in zit, pauze houdt. Het lijken soms wel robots. En ook andere activiteiten gaan stipt volgens de agenda.’
Ook de gastvrijheid was wennen, of soms het gebrek daaraan. ‘Dan was ik bij iemand op bezoek en stond de tafel al gedekt, maar moest ik op de bank blijven zitten want “ze hadden op mij niet gerekend”. Dat zou in Iran nooit gebeuren, daar maken mensen vaker spontaan plannen.’
Dit soort gebeurtenissen overschaduwen voor Arash zéker niet hoe hij de Nederlanders heeft ervaren. ‘Mensen doen hier vrijwillig zoveel voor elkaar, maar ook voor bijvoorbeeld de natuur. Dat kende ik niet.’
Nederlands leren
Andere internationals wil hij vooral op het hart drukken goed Nederlands te leren spreken. ‘Als je de taal spreekt, kun je kansen pakken.’ De taal leren gaat het snelst met Nederlandse vrienden om je heen. ‘Daar moet je echt moeite voor doen, want Hollanders zitten in hun eigen bubbel. Het is dus belangrijk om naar feestjes en evenementen te gaan en mensen te leren kennen.’
Meepraten
Daarnaast steekt Arash veel tijd in het volgen van het nieuws en het kijken van Nederlandse televisieprogramma’s. ‘Op die manier kun je meepraten. Dat is enorm belangrijk. En wees dan niet bang om fouten te maken en vragen te stellen. Iedereen hoort dat je een accent hebt en nog niet alle woorden kent, maar accepteer dat. Je hoeft niet perfect te zijn om geaccepteerd te worden. Ik heb gemerkt dat iedereen hier in Leiden aardig is en wil helpen!’
Cultuur achterlaten
Soms is het moeilijk om gewoontes van je thuisland achter je te laten. ‘Toch moet je een deel van je eigen cultuur opzijzetten om hier mee te kunnen doen in de maatschappij.’ Ondanks zijn succesverhaal mist hij zijn familie enorm, en natuurlijk viert hij nog steeds een aantal Iraanse nationale feestdagen. Zoals Nowruz, het Iraanse Nieuwjaar, dat op 20 maart gevierd wordt.
‘Ik bel elke dag met mijn ouders, en gelukkig komen zij een of twee keer per jaar op bezoek. Zij hebben mij altijd gesteund, mij goed grootgebracht en ervoor gezorgd dat ik een goede opleiding gevolgd heb. Ik heb groot respect voor hen.’
Dankbaar
‘Ik ben zo dankbaar dat ik hier in Leiden samen met mijn Nederlandse partner al zes jaar mag wonen en werken en kan genieten. Een aantal keer in de week maak ik gewoon zomaar een wandelingetje om te genieten van mijn stad. Ik ben een gelukkige Leidenaar!’ |
