| Aandacht voor je zieke collega maakt beter! |
April 2024: Het leven is prachtig! Mijn gezin draait lekker, ons sociale leven is rijk en we zijn gezond. Na een warm afscheid bij mijn oude werkgever start ik
 vol enthousiasme als directeur van het Alpina@Work arbobedrijf. Het is een gave functie waarbij veel moet gebeuren, vol aankomende veranderingen en budgettaire uitdagingen. Ik geniet ervan want ik hou van werken en dynamiek.
10 mei 2024: Het is prachtig weer, die dag na Hemelvaart. Buiten met een heerlijk kopje koffie mijmer ik over hoe lekker het hier zit op ons dakterras met prachtig uitzicht en het leven dat we leiden. "Pats" gaat het in mijn hoofd, ik word acuut doof, draaierig en misselijk en enorme hoofdpijn …
Oei, dit voelt helemaal niet goed. Al struikelend van ellende roep ik mijn man die thuis werkt. “Joris bel 112, het is niet goed!” Daarna zak ik in elkaar en gaat het circus beginnen. Ik hoor de ambulance medewerkers zeggen dat er verdenking is van een hersenbloeding. Ik geef me maar over, meer kan ik niet. ’s Avonds kom ik bij in het Radboud Ziekenhuis na een risicovolle operatie. Inderdaad een hersenbloeding. Hoezo, dacht ik. Ik ben een gezonde vrouw die niet rookt, nauwelijks drinkt en met een gezond BMI. Een aangeboren afwijking in een vat is de boosdoener. Domme pech. Maar ik ben er nog en alles doet het nog. Wel vraag ik me af of ik ooit weer hetzelfde niveau in mijn werk zal behalen.
Maak je niet druk
Ik moet elf dagen blijven en ondervind nog een aantal keer complicaties die ze gelukkig snel kunnen verhelpen. Maar ik voel me zo slecht. Alsof er een kudde bussen over me is heengereden. Ik kan niets anders dan liggen en slapen, wachtend op mijn volgende dosis pijnstillers. Ik ben aan het overleven en heb gesprekken met mijn man over mijn zorg rondom mijn werk en de terugkeer daarin. Ik heb zoveel lol in mijn werk en ben zo gewenst in deze fase van het bedrijf. Gaat dat nog lukken? Knap ik cognitief genoeg op? “Juud, maak je niet druk, je bent er nog! Het komt vast goed.”
De eerste bossen bloemen worden bezorgd. Van Alpina@Work ontvang ik er van elke afdeling wel één. Van mijn oude werkgever worden bossen bezorgd. Op dag 5 stonden er 12 bossen op mijn kamer. De verpleegkundigen kwamen op mijn kamer een “frisse neus” halen. De kaarten, beren en ballonnen komen binnen. Het is overweldigend hoe er aan me gedacht wordt. Het doet me enorm goed en ik knap ervan op. Gelukkig kan ik weer appjes sturen en lezen. Ik kan weer een beetje televisiekijken, gesprekjes voeren met verpleegkundigen. Misschien komt het toch nog goed met me!
Naar huis! Ik knap razendsnel op. Ik krijg bezoek van mijn collega/baas. Ik heb met hem een eerlijk gesprek. Ik zit nog in mijn proeftijd, heb een maand gewerkt. “Eddy, ik weet niet hoever ik kom in mijn herstel. Als Alpina niet door wil dan begrijp ik dat. Nu kan het nog. No hard feelings.” Hij lacht naar me. “Juud, je blijft gewoon, alles is al geregeld. Niemand in deze organisatie twijfelt, je blijft.” “Wauw” zeg ik, “OK, maar als het niet gaat dan stoppen we samen.” Die escape heb ik nodig om oprecht te kunnen herstellen zonder druk. “Prima joh, wat jij wilt”, zegt hij.
September 2024: Sinds 21 juli werk ik weer. De dag waarop ik mijn laatst ontvangen bos bloemen weggooide. Vijf uur per dag. Opbouwen in de functie van directeur van Alpina@Work is een uitdaging. Ik vergeet wel eens dat ik ook nog aan inwerken was in dit bedrijf, haar politiek en gewoonten. Het vraagt veel van mijn cognitieve vermogen. De ene dag gaat beter dan de andere. De lenigheid van het brein is er gelukkig nog, soms zelfs beter gek genoeg. De accu raakt alleen wel beduidend sneller leeg. Mijn managementassistent vult mijn agenda op een zinvolle manier. Zware taken (rood) in de ochtend afgewisseld met makkelijke taken (groen) en nog een blokje gemiddeld (oranje). Omdat ik zes maanden niet mag autorijden is een blessure-chauffeur geregeld die me in mijn eigen auto naar afspraken rijdt.
Meer autonomie op de werkvloer
Teams-vergaderingen blijven een uitdaging en zijn belastend. Lange mails ook. Nutteloos vergaderen ook. Alles waar ik voorheen niet zo’n fan van was kost extra energie en wordt uitvergroot. Als gevolg hiervan ben ik nog duidelijker in wat ik belangrijk vind en wat ik verwacht.
Ik wilde mensen autonomer maken. Nu gaat dat met stoom en kokend water door beperkte tijd, concentratie en belasting. En wat het mooie is, iedereen accepteert het. Er ontstaan nieuwe kansen en inzichten. Mensen worden zelfstandiger, krijgen meer zelfvertrouwen. Ik word er zo blij van.
Eind goed, al goed?
Ik hoop het. Het is veelbelovend. Ook nu wordt er nog goed op me gelet en rekening met me gehouden door mijn collega’s. Als ik om 10 uur binnenkom omdat de ochtenden het zwaarst zijn en opstarten nog een uitdaging is, staat mijn airco aan, krijg ik koffie, krijg ik van iedereen een glimlach. “Hoe gaat het met je vandaag?” Maar nog mooier, “Judith, volgens mij is het tijd dat je naar huis gaat. Je ziet er moe uit, je bent alweer een uur over je tijd heen.” En ik luister. Want ze hebben gelijk. Ik doe mijn herstel niet alleen. We doen het samen! |
|
|
|
