Het verhaal van een welzijnscoach, het Klusloket, de Paaskerk, het SWT en een afvalcoach
 
‘Het is belangrijk dat de belangrijkste voorwaarden bed, brood, bad in orde zijn. Anders kan iemand niet goed functioneren. Bewoners die een uitkering krijgen, willen we naar vermogen mee laten doen. Ze worden verplicht om iets terug te doen voor de maatschappij. Wanneer ze niet kunnen werken, onderzoeken we welk vrijwilligerswerk bij hen past.’ Lieke Brinkkemper is sociaal werker bij het Sociaal Wijkteam Poelenburg.
 
Bewogen leven
Lieke Brinkkemper: ‘Een paar jaar geleden leerde ik Carla (gefingeerde naam) kennen. Via de talententraining onderzochten we waar ze blij van werd en wat ze kon. Ze had een bewogen leven achter de rug. Ondanks rugklachten en andere pittige klachten wilde ze wel wat doen. Als vrijwillig afvalcoach vanuit De Poelenburcht ging ze afval verzamelen. Op een dag zakte ze door haar rug, ze kon niets meer. Toen een medewerker haar naar huis bracht, schrok hij wat hij aantrof. Ze wilde hem eerst niet binnenlaten. Hij zag dat er geen vloerbedekking lag, er geen bed was, er een berg afval lag en het stonk er naar dierenuitwerpselen. Na wat langer aandringen mocht ik een huisbezoek afleggen en kon ik hulp in de vorm van een vrijwilliger regelen.’
 
Hulp
Lieke vervolgt: ‘Bij het eerste contact maakte vrijwilliger Luciana direct indruk op Carla. Er was direct een klik. Ik heb Luciana vervolgens in contact gebracht met Nelson van het Klusloket, die als het schoon en opgeruimd zou zijn aan het werk kon met zijn mensen. En via de Paaskerk had ik een bed geregeld, dat geplaatst kon worden als de slaapkamer weer schoon en fris was.’
 
Verzamelstoornis
Luciana Gomes: ‘Het was een uitdaging! Het was verschrikkelijk wat ik zag bij het eerste bezoek. Op tv had ik wel eens reportages gezien over hoarding (verzamelstoornis). Toen ik hoorde dat ze eerder op straat had geleefd, begreep ik dat zij alles wat ze vond op straat mee naar huis nam. Je weet nooit of het nog van pas kon komen. Zij was blij dat ik het begreep. Carla sliep op een vieze bank vol gaten. In haar slaapkamer stond geen bed en er lag geen vloerbedekking. De eerste weken hebben we gepraat over wat we gingen doen en ben ik op zoek gegaan naar financiering. Samen zijn we schoon gaan maken. Acht keer is het grofvuil geweest en we hebben veel spullen aan de Weggeefhoek gegeven. Haar moeder heb ik benaderd of ze de vloerbedekking in de slaapkamer kon betalen. Ik heb connecties gevraagd om verf en spullen kreeg ik via via.
Iedere week was ik er vijf tot zes uur, anders was het onmogelijk om de klus te klaren.
Toen de slaapkamer leeg was, kwam Nelson van het Klusloket. Zij hebben geschilderd, behangen en de vloer gelegd. Via de Paaskerk kwam het bed. Carla was er zo blij mee.’
 
Project
Luciana vervolgt: ‘Vervolgens hebben we de badkamer, wc, gang en de woonkamer gedaan. Het werd een project van veel mensen. Haar familie was ook zo blij om de vooruitgang te zien. Zij gaven wat geld en we kregen een bijdrage van het Sociaal Wijkteam en de Paaskerk.
Nelson en de mannen zorgden voor behang, het schilderwerk en een vloer in de woonkamer. Er staat inmiddels een mooie bank met kussens. Het is nu een netjes en mooi huis. Carla vertelde dat ze zich voor het eerst thuis voelt. En dat ze nu elke dag onder de douche gaat. Ze heeft haar pieken en dalen dus het is belangrijk dat ze hulp blijft krijgen. Na acht maanden ben ik klaar. Er komt nu een professionele hulp om Carla te leren schoonmaken en om te zorgen dat ze niet terugvalt in verzamelen. Eerder had ze geen sociale contacten, maar nu helpen ook de buren haar af en toe.
Toen corona kwam vroeg ik me af wat de bedoeling van het leven is, alles stortte in. Door Carla heb ik het nut weer gevonden. Iedereen heeft zich voor haar ingezet. Het was heel intensief, maar als je nu haar huisje ziet dan is dat geweldig.’ Luciana gaat vanaf 1 maart als betaalde kracht bij het Sociaal Wijkteam (Dock) aan het werk.